wiosnę rad mrówcze jaja wyjada, taką im <br>psotę uczynił.<br><br> Biedne mrówki biegały na wszystkie strony, znosiły <br>po ziarnku piasku, po igiełce sosnowej i mrowisko na nowo narządzały.<br><br>Użalił się nad nimi Dratewka, zdjął z głowy czapkę i jako mógł - to <br>rozrzucone mrowisko na jedną kupę czapką zgarnął.<br><br>Wtedy na wierzchołek mrowiska wyszła &lt;orig&gt;mrówcowa&lt;/&gt; matka i powiedziała:<br><br>- Dziękuję ci, dobry człowieku. Jak będziesz kiedy w potrzebie, <br>to przyjdziemy ci z pomocą.<br><br>Uśmiechnął się szewczyk, bo jakąż pomoc mogłyby mu dać nędzne mrówki, <br>pokłonił się im i poszedł w dalszą drogę.<br><br> Minęło dni mało-wiele. Szedł znów Dratewka puszczą <br>zieloną, puszczą szumiącą i