pociągnął nas w stronę chat w białych drzewach.<br>Ujechaliśmy może pół kilometra i zaraz skręciliśmy na zarośniętą trawą ścieżkę, między kwitnące jabłonie - jechaliśmy dalej, jak w białej chmurze, do bielonej chaty, przed którą woźnica - znów z tym głośnym "prrr!" - zatrzymał konia.<br>- Oto dwór pana dziedzica Trypolskiego, wielmożny panie! - powiedział. I mrugnął wyłupiastym okiem.<br>Przed dom wyszła zaraz kobieta w czerwonym swetrze, który ciasno opinał wielkie piersi - uśmiechnięta, wycierała ręce o fartuch - i zwracając się do nas zaczęła mówić: - Niedaleko pan Chrystek zajechał! A mówiłam &lt;page nr=13&gt; wcześniej! Prosimy, prosimy! Pan Florenty już doczekać się nie może siostrzeńca i wnuka!<br>Była to pani Helenka