drzwi Renaty. Tak to było w moim życiu: serce biło mi na przemian to ze strachu, to z miłości. Niestety, na pukanie nikt nie odpowiadał. Pokoik był częścią dużego kiedyś mieszkania; zaraz z drzwi naprzeciwko wychynęła zgarbiona nieco postać starszej osoby, pani Kiełbasińskiej.<br>- Ja do panny Renaty - wyjaśniłem.<br>- P a n n a Renata gdzieś poleciała - wyjaśniła z przekąsem Kiełbasińska. - I nigdy nie wiadomo, kiedy wróci.<br>- Czy mogę na nią zaczekać? - zapytałem. - Jestem jej przyjacielem.<br>- Ona nie zamyka drzwi - odparła pani Kiełbasińska. - Bo też nawet nie ma co tam ukraść. A pana przecież widziałam. Łajdaczył się pan z nią w lecie.<br>- Ja