męskiego i koziego moczu, ościstego, drzewnego pyłu. Ten pył, jak się dłużej postało na placu, drażnił oczy i gardło. Stróż odludek wychodził od czasu do czasu z malutkiej budki, ziewał, popatrzył w niebo i wracał zrezygnowany, trzaskał drzwiczkami kajutki i zapadał w drzemkę. W tej wąskiej klitce mógł spać wyłącznie na baczność, jak ruski sołdat. Ów fenomen, z braku innych ciekawszych zjawisk, tak zaintrygował Jassmonta, że doszedł w swoich dociekaniach, iż budka pierwotnie, za carskich czasów, stała przy torach kolejowych i była punktem kontrolnym żandarmerii.<br>Wydawało się, że wieczór nadejdzie już niedługo, a przecież nie było jeszcze południa. Jedyną wyspą względnego piękna