sam stałby się doskonałym celem, a zobaczyć, zobaczyłby niewiele więcej. Cóż zatem ma począć? Zawołać ją? Z powrotem wspiąć się na górę? <br>Nagle zrozumiał: nie dość szybcy byliśmy. <br>Zrozumiał: Zjadacz Krwi. <br>Zrozumiał: nie ma Ojaliki Otak. <br>Uczynił cztery odmierzone kroki wstecz, dalej od schodów, twarzą skierowany ku najniższemu stopniowi; odłożył na bok sakwę. Sięgnął do pasa po ostatni liść Ziela Spokoju, włożył go sobie do ust, zaczął żuć. Czekał. To umiał, w tym był dobry.<br>A jednak został zaskoczony. Pół oddechu: szum z wysokości, szum narastający, spadający prosto na niego - uskoczył. Coś łupnęło miękko o skałę. Jakaś ciecz opryskała Podążającego za Cieniem