zbiorku Śnieżna maska z roku 1905, zacznie się pojawiać u niego obsesyjny motyw wiatru, symbolizującego przeczuwane burzliwe przemiany dziejowe. Przecież - jak deklarował Błok w artykule Inteligencja i rewolucja - &lt;q&gt;"jest sprawą artysty, jest jego obowiązkiem widzieć to, co zamyślono, słyszeć tę muzykę, którą huczy rozdarte przez wiatr powietrze"&lt;/&gt;. <br>Wicher w końcu na dobre rozhula się w jego z pewnością najdoskonalszym, choć tak tajemniczo wieloznacznym poemacie Dwunastu (czy stawiając Jezusa Chrystusa na czele dwunastu czerwonogwardzistów, znał Błok opublikowaną w roku 1912 Apollinaire'owską Strefę, w której XX wiek pod postacią Jezusa-lotnika wzlatuje w przestworza na aeroplanie w asyście ptaków rzeczywistych i mitycznych?).<br>Metafora wiatru