liturgicznych ­ łacińskich i polskich. Można <br>sądzić, że własne oblicze stylistyczne wiązało się z szerszym adresatem, dostosowywane <br>do jego wzorców estetycznych, osadzonych m.in. w tradycji pobożności ludowej. <br>Również poetyka tekstów, inspirowana przez inne wzorce (o czym dalej), narzuca <br>odmienność stylistyczną.<br> Jednym z wzorców był styl hymnicznych (wielogłosowych) opracowań powszechnej <br>pieśni nabożnej. Wykorzystywano niekiedy teksty (bez melodii) znanych pieśni <br>kościelnych, zachowując symetrię fraz i budowę wersową, różnicując fakturę (Krych) <br>bądź zachowując stały, elementarny układ homorytmiczny głosów (Żukowski), nieznacznie <br>go ożywiając (Poradowski Msza Polska,1925). W mszach z towarzyszeniem organów <br>dodawano również wstępy i zakończenia organowe (np. Chlondowski Msza polska <br>"W prochu przed