potem zakołysał gwałtownie głową i krzyknął wysokim, przechodzącym w bolesny jęk głosem: "Oj, Żydzi... Żydzi..." Dawid uspokoił go kilkoma słowami, wypowiedzianymi tonem stanowczym. Głowa zniknęła, a po chwili znów począł się sączyć półgłos modlitewnych zaśpiewów.<br>Pod pawlaczem stały przysunięte do ściany sztalugi Dawida.<br>Przytrzymywały one stos tektur, dykt i płócien naciągniętych na blejtramy.<br>- Malujesz? - spytał Jurek oczekując przeczenia. Miałby wówczas okazję do jeszcze jednego pokiwania głową.<br>- Dużo maluję ostatnimi czasy. Tobie pokażę.<br>Dawid grzebał w stosie rysunków i obrazów. Wyciągnął kilka, ustawił pod ścianą, a matka podkręciła karbidówkę, syknął jaśniejszy płomień. Obrazy były nieoczekiwane. Daleko odszedł Dawid od poprzednich, cichych, brązowo