na rękę młodym autorom, zwłaszcza tym naprawdę młodym, ośmielonym sukcesem swoich nieco starszych kolegów. Nic dziwnego, że nie śpieszyli się z budowaniem własnej hierarchii albo z rekonstruowaniem własnej tradycji. Gdyby spróbowali to zrobić, musieliby dobić do cudzych brzegów i przystani, a tak, wstrzymując się od porządkujących działań, mogli pozostać w nadziei, że ze stanu wrzenia i fermentu wyłoni się nowa, ich własna geografia literacka, że własnymi siłami, lub z życzliwą pomocą krytyków starszej daty, objawią się światu ich arcydzieła nowej wrażliwości.<br> Taka kalkulacja nie była bezpodstawna: nie tylko młoda krytyka, stymulowana przez mass-media, niemal bez reszty swoją uwagę ogniskowała na