się nie bałam. <br>Nagle usłyszałam szelest. Dokładnie pamiętam, co wtedy pomyślałam: "To chyba trochę za głośno jak na wiatr". Od razu wiedziałam, że mam kłopoty. Byłam absolutnie pewna. I co zrobiłam? Zaczęłam się uspokajać. <br>Zamiast uciekać, zmusiłam się, żeby iść dalej spokojnie. Wcale się nie zdziwiłam, kiedy z krzaków wyszedł nagle mężczyzna i zagrodził mi drogę. Musiał przez cały czas skradać się po drugiej stronie zarośli. Wyglądał zupełnie normalnie. Miał nóż. Moje pierwsze słowa brzmiały: "A, to ty". Nie widziałam go nigdy przedtem, ale chyba chodziło mi o to, że przez ten cały czas wiedziałam, że on tam jest. Myślę, że