uśmiechem matki i tęgim uściskiem ojca (wsunął mi do kieszeni trzy tysiące złotych), wyruszyłem do Warszawy z walizką pełną ciuchów i w nowym garniturze. W pociągu nie mogłem się skupić na czytaniu prasy, pełnej przełomowych artykułów o zwycięstwie prawdy, o potrzebie radykalnego zerwania z błędami przeszłości i o konieczności jak najgłębszej demokratyzacji życia publicznego wbrew wszelkim usiłowaniom zahamowania tego procesu. Drżałem na myśl, że zastanę Renatę w ramionach innego. Bo czyż mogła się przywiązać na dłużej do człowieka nieprzystojnego, biednego, bez zawodu, i starszego od niej o piętnaście lat, tylko dlatego, że go przygarnęła z politycznej litości?<br>Wyszedłem z dworca w