DEMONY&lt;/&gt;<br>Klara była olśniewająco piękna. Określenie to, jeśli nie ma zatrącać zwykłym komunałem, wymaga dokładniejszych wyjaśnień.<br>Nie zamierzam naśladować biskupa Agostino Nifo, który ze smakowitą lubieżnością opisywał najskrytsze wdzięki Joanny Aragońskiej. Byłby to obraz kłamliwy i samochwalczy, gdyż nigdy nie dostąpiłem szczęścia oglądania Klary w jej olśniewającej, jak mogłem się domyślać, nagości. I muszę wyznać, że domyślność tę posuwałem do ostatecznych granic. Wizje nagiego ciała Klary wypełniały mi bezsenne noce, przybierały formę uporczywej obsesji, były bezwstydnie wyraziste, doprowadzały