balustradzie. Na słoneczne jedwabie i koronki babcinej sypialni. Na rozbiegane plamki świateł i cieni w dzikim winie werandy. Na kasztanowy szpaler podjazdu. Na wszystkie cztery strony świata, które pozwalają fruwać moim głupio rozhuśtanym myślom, wiecznie buntującym się przeciw uwięzieniu, jaskiniom, korytarzom i labiryntom wielkiego miasta.<br>A przecież zaplanowana jestem od najwcześniejszych lat na lewą <br>stronę i prawą stronę, na stronę kuchni i stronę gabinetu, na stronę podwórza i stronę parku, z których moja myśl nigdy nie zdoła się wydostać, choćbym ją wsadzała na sto skrzydlatych koni. Przytłoczona myśl łódzkiego dziecka. Zawężona do wąskiej kiszki podłużnego pokoju, pod stiukami ciężkiego sufitu, wśród mrowiących