rozwichrzonej choć serdecznej codzienności życia klubowego. Jego rezygnacja była przedwczesna, klub stracił znakomitego szkoleniowca.<br>Drugim moim trenerem był właśnie Władysław Szczepaniak. Postać legendarna, żywy symbol Polonii, świadek wytrwały jej wzlotów i upadków. Zawsze życzliwie nastawiony, pogodny, podtrzymywał nas na duchu w najtrudniejszych momentach zmagań na boiskach podwarszawskich. Gdybym miał użyć nazbyt pompatycznego porównania, to powiedziałbym, że należał do tych wypróbowanych polonistów, którzy starali się z klubu uczynić dom, gdzie obowiązek reprezentowania barw klubowych, ambicja sportowa sąsiadują blisko z koleżeństwem i ludzkimi sprawami. Jerzy Szularz nauczył mnie abecadła piłkarskiego, &lt;name type="person"&gt;Antoni Wołosz&lt;/&gt; zakładania pułapek &lt;orig&gt;offsajdowych&lt;/&gt;, zaś Pan Władysław, co nie umniejsza jego zasług