otwiera się możliwość jeszcze jednej negacji egzystencjalizmu, podjętej nie tyle w imię jego Logosu, ile w imię jego Ethosu, a zatem negacji najbardziej fundamentalnej. Negacja ta nie dokona się na płaszczyźnie pojęć, lecz na płaszczyźnie doświadczeń, a zatem tak jak sobie tego życzył sam egzystencjalizm. Dotyka on przede wszystkim pojęcia nicości, a pośrednio dopiero pojęcia egzystencji. Doświadczenie nicości, które opisują przede wszystkim Heidegger i Sartre, jest wtórne w stosunku do naprawdę zachodzącego i najbardziej ludzkiego. Najbardziej pierwotnie doświadczaną odmianą nicości jest nie nicość egzystencjalna, lecz nicość aksjologiczna. Nicość egzystencjalna jest nicością bytu. Nicość aksjologiczna jest istnieniem w stanie wewnętrznego "sponiewierania" przez