doświadczeń dziejowych. Tym samym sytuowała się w ciągu tradycji nakazującej pisarzowi powściągać nadmiernie rozpasane "ja", poporządkowywać je etosowi zbiorowości, rezygnować z awanturniczych i blasfemicznych wypraw do piekieł narcystycznej osobowości naszych czasów. Krytyka sekundowała literaturze w jej poczynaniach (co najwyraźniej widać właśnie w eseistyce Andrzeja Kijowskiego), ale tworzyła również projekty wprawdzie nie całkiem alternatywne, lecz zmierzające do tego, by przypomnieć autorowi i jego czytelnikom delektującym się urokami i bolączkami "zgubnej polskości" (sformułowanie Konwickiego) o obowiązkach, jakie mają oni wobec siebie samych autonomicznych jednostek naznaczonych stygmatem człowieczeństwa udręczonego i wystawionego często na rozmaite niebezpieczne pokusy, a więc zaświadczenia również prawdy egzystencji, cenzurowanej w wieloraki