Anonima niewielki; pomysł przewierszowania korespondencji, jeśli nawet pretensjonalny, jest niemniej charakterystycznym objawem obyczaju epoki: widać rym i średniówka przydawały wypowiedzi elegancji. Nie tylko zresztą rym. Anonim - jak się rzekło - znał literaturę francuską i za jej chyba pośrednictwem poezję petrarkistów. Właśnie - petrarkistów raczej niż samego Petrarki. Wypracowane przez naśladowców Petrarki skonwencjonalizowane niebawem figury poetyckie inkrustują tekst Anonima. Inkrustują, bo tkwią jako ozdobniki w użytkowym materiale korespondencji:<br><br>&lt;q&gt;Rozdzielmyż ten to pożar nasz na dwoje:<br>Płomień mój z węglem, iskiereczki twoje;<br>Ten ogień potem pospołu złożemy:<br>Abo zgorzemy, abo ugasiemy.&lt;/&gt;<br>(5. Alia ad eandem)<br><br>&lt;q&gt;Jedno stąpaniem też tego podpieram,<br>Żem żyw: acz konam, jeszcze