twarzami rodziców i uderzającą urodą ich dzieci. Graf nosił na swoim licu piętno Wschodu, ale w przeciwieństwie do twarzy jego córki Mariuszki, nie było ono owym interesującym "muśnięciem pędzla artysty". Grafinię nie wyposażyła natura w urodę poza ładnym uśmiechem i przyjemnie brzmiącym altem jej głosu. Jak się jednak miałem jednak niebawem dowiedzieć, nie była ona matką urodziwych dzieci swego męża. Ale ta nieładna kobieta okazała się w niedalekiej przyszłości osobowością niepospolitej miary, mnie zaś, Polakowi, szczególnie sympatyczną. Dzieląc podczas wojny, jako obywatelka polska, los Polaków zesłanych na wschód, stała się w czasie tej gehenny prawdziwą "siostrą słowiańską" swoich przypadkowych "rodaków" i