przedstawionej rzeczywistości w sposób zupełny i wyczerpujący. Podają jedynie pewne schematy, pewne naczynia, które muszą się dopiero wypełnić zapamiętanymi przez nas obrazami i treściami. Dziesięcioletnia dziewczynka, która &lt;name type="tit"&gt;Chatki Puchatka&lt;/&gt; nie nazywa baśnią, ma słuszność. Bo jej zwierzątka i lalki przeżywają podobne przygody w zaułkach pokoju, a wciśnięty przemocą pod szafę niedźwiadek nie może wyjść, ponieważ objadł się za wiele miodu u królika. Niezrozumiałą baśnią natomiast będzie dla niej &lt;name type="tit"&gt;Romeo i Julia&lt;/&gt;, bo czymże ze wspomnień swojego drewnianego kłapoucha ma uzupełnić skargi Julii?<br>Nie sądźcie przecież, byśmy się zachowywali inaczej, my dorośli. Zachowujemy się tym bardziej podobnie, im więcej miejsca pozostawia pisarz