u nich znaleźć. Twierdziłbym również, że ciężarem samotności, tak tragicznie przygniatającym człowieka ostatnich lat, człowiek dobrowolnie sam siebie obarczył, co więcej: począł to beznadziejne piętno uważać za wyniosły znak wyróżnienia i tragiczną dumę. Ponieważ człowiek zawsze i wszędzie jest zdolny do bohaterstwa, więc i zaklęty urojeniami krąg samotności zamknął bohaterstwo niejedno, raz w dziele sztuki, kiedy indziej po prostu w życiu. Lecz poczekaj, mój drogi, widzę, że zaczynam z nadmierną szybkością odbiegać od Twojego listu, to niedobrze tak płynąć na zagadnieniu, jak na kajaku po bystrej, górskiej rzece. Interesujące może by się wprawdzie odsłaniały pejzaże, uroków i pokus wiele taka droga niesie