1831 (nr 176) i ukazujący jej syna jako uczestnika grabieży, gwałtów, znęcania się nad ludźmi w płonącym Lubartowie. Napisała odpowiedź, której odpis przesłała Adamowi Jerzemu. Dowodziła, że syn nie mógł wydać rozkazu spalenia Lubartowa, ani brać udziału w napadach rabunkowych – przebywał w dniu tragicznego wydarzenia w Lublinie: „z nielitościwą obojętnością był napisany, wydrukowany i rozesłany ten nieszczęsny artykuł! <gap> Już w różnych krajach, w różnych językach go czytano i podług niego syn mój w powszechnej opinii osądzony i za potwora najokropniejszego w całej Europie uchodzi!… Gdy tymczasem mój syn w tej okoliczności jest istotnie i zupełnie niewinny! Słaby mój