Jarosław wyrażał się z szacunkiem o pisarstwie Dąbrowskiej. W rzeczywistości niezbyt był zadowolony z sukcesów i pochwalnych opinii, jakie się o niej ukazywały. Współzawodniczył z nią o laur pierwszego pisarza w kraju i nieraz po wódce, gdy zeszło na tematy literackie, trochę kpił sobie z jej, jak mówił, dziewiętnastowiecznego stylu, nienagannie wypracowanego, ale bez jaj. A jaja to jedyny napęd talentu - tak twierdził.<br>Jarosław lubił sławę. Był łasy na komplementy i czarował wszystkich swym esprit. Z dołka wydobył się na wyżyny w naszej polskiej skali. Był wielkim panem na Stawisku i rezydował w nim niepodzielnie. Przy jego boku kręcił się zawsze