PEWNO DOBRA&lt;/&gt;<br><br>Za portiernią podwórze otwiera się na wolność żeglugi:<br>na lewo, obok wozowni i stajni, ogromna szopa pełna desek, pachnących tak żywicznie, że aż octowo. Nasz okręt, na którym pływamy we<br>dwójkę z Wiesią po morzach i oceanach. Rzucają nami sztormy i burze, ale<br>jestem doświadczonym wilkiem morskim i nieomylnie wyprowadzam naszą<br>galerę z każdej przygody. Gorsze bywa budowanie pokładu, bo niełatwo<br>zmieniać choćby trochę położenie desek. Wciąż mamy poobcierane nogi i<br>ręce, cudem jakimś nie zapadamy się między nasz budulec. Wiesia bardzo<br>się boi widoku własnej krwi i mdleje na sam jej widok, czego ja zupełnie<br>zrozumieć nie mogę