przypominać sobie pierwsze lata małżeństwa, ciało Ireny, jej burzliwe miłosne spazmy w chwilach oddania i stłumiony szept:<br>- Teraz mnie pocałuj... Jeszcze...<br>Czy mówiła tak samo do tamtych? Można oszaleć!<br>Nagle Irena wróciła do jego wyobraźni w pełni powabu i dojrzałej kobiecości. Stanęła mu w pamięci z całą wyrazistością. Przypominał sobie nieomylnie kształt jej nagości, ramiona, piersi, uda. Zalotne i przekorne kusicielstwo. Zawsze wilgotne wargi, spojrzenia niby znudzone, a obiecujące zarazem. To już nie była wychudzona postać umierającej Ireny ani pyszczek zabitej wiewiórki. Miał przed oczami dawny, tak niedostępny niegdyś i upragniony przedmiot miłości, z czasem żonę chłodną i obojętną, a w