że krawcowi Goldowi wydało się, że Widmar zaraz pęknie. Potem bełkocząc i zabryzgując twarz krawca śliną, tłumaczył mu rozkazująco i niecierpliwie, że muszą natychmiast znaleźć się w kamienicy!<br>- Przecież to nic nie znaczy, że ktoś był w oknie!... Każdy może być w oknie!... - błędnie bełkotał Widmar, nie wiedząc, że swymi niepoczytalnymi wykrzyknikami doprowadza krawca wprost do zawrotu głowy. - Mogę to samo zrobić rękami, co i dubeltówką! - sapał, a krawiec z rozpaczy i strachu był bliski zupełnej utraty przytomności. Gdy zaś Widmar chwycił go za ramię i powlókł za sobą w kierunku furtki. krawcowi wydało się, że po chwili będzie już w