Czekałem, czekam i czekać będę! Gabrielu! <br>Gonią za mną te słowa, a ja zbiegam po schodach po kilka stopni naraz.<br> - Nie uciekaj - woła - nie uciekaj!... Operam et oleum perdidi! <br>Otwierają się jakieś drzwi, ktoś wyjrzał na klatkę schodową. Już jestem na ulicy. <br>Strach. Litość. Obrzydzenie. <br><br> A siostra zupełnie do niego niepodobna. Dom lśni czystością. Wytwornie ubrana, delikatna, drobna pani. Mówi łagodnie, miękkim głosem: <br>- Mój Boże, mój Boże... Biedne dziecko, kto by się tego spodziewał...<br>W dużych oczach - przypominają mi Ewę - czai się lęk. Ale strach nie dotyczy Ewy. Jest to jej własny lęk. Przed samotnością? Przed śmiercią? A może przed nieuchronną