tracić widoku gór.<br> Na jednej ławce położyła się pani Zofia, drugą Grodzicki wysunął tak, żeby <br>pomieścić się na niej razem z synem. Teofil słyszał jeszcze chwilami półgłośne <br>rozmowy rodziców, w końcu zapadł w sen pełen chrzęstu i łomotu żelaza.<br> Z głębi nocy wywołał go Jurkin. Stał w dziwnym przebraniu - żołnierz, niepodobny <br>do żadnego z tych, jakich się widuje, w szarym czy też w szaroniebieskim płaszczu, <br>oparty na karabinie. Patrzył wprost w oczy Teofila i tym spojrzeniem wołał go <br>jak krzykiem O parę kroków za Jurkinem, na drzewcu wbitym w ziemię, wisiał sztandar <br>amarantowy z białym orłem pośrodku. Powietrze drżało od nieustannego