stracił przez to jedyną okazję przemawiania w Wielkim Audytorium i oczywiście nigdy już nie będzie przemawiał, nigdy już nie będzie wykładał, nigdy nie będzie profesorem. I dr Brillat-Ćwierciakiewicz poczuł, iż audytorium krąży wokoło niego, że wiruje coraz prędzej i lada chwila wzleci w górę, gdzieś tam w górę, w niepojętą nirwanę wysokości. Całym wysiłkiem woli próbował dr Brillat-Ćwierciakiewicz opanować się, powrócić do przytomności, gdy nagle wśród wirującej wokoło niego masy głów dostrzegł parę znajomych antenek. Należały one do dra Sigismunda Kraft-Durchfreuda i dr Brillat-Ćwierciakiewicz przypomniał sobie naraz zdanie, jakie dr Sigismund Kraft-Durchfreud rzucił mu był nie