mogła zrozumieć. Antoni nigdy nie był wylewny i zdążyła się do tego przyzwyczaić. Miała zresztą nadzieję, że po pewnym czasie, gdy się Antoni na nowo zadomowi, obozowe przeżycia stracą moc i wówczas z większą niż dotąd swobodą będzie mógł o nich mówić. Natomiast ciężko się jej było pogodzić z tą niepojętą zupełnie obojętnością, z jaką od pierwszego dnia odniósł się Antoni do jej przeżyć i do całego jej w ciągu minionych lat nie najłatwiejszego życia. Przez tak wiele miesięcy żyła w zupełnej samotności i tak długo w sprawach istotnych na niczyją pomoc liczyć nie mogła, że teraz naprawdę potrzebowała kogoś bliskiego