mgnienie oka jego twarz markotną, zakłopotaną niezmiernie; odpowiedziała mu przyjaznym skinieniem pięknej główki i pomyślała przelotnie, że chłopek czeka pewnie na ojca, który o tej porze zwykł był na ganku czytywać gazetę - Park tchnął ciepłą wilgocią i mdłym zapachem zbutwiałych zeszłorocznych liści. Z gąszczów zalatywało cierpkością. Działy się tam jakieś niepojęte sprawy w popołudniowym, brązowym blasku wiosennego słońca... Jakieś szmery, jakieś szelesty niedocieczone odzywały się powszędy, to ciszej, to głośniej, ciekawiąc i niepokojąc...<br>Panna Aniela lekką stopą snuła się po ścieżkach i alejkach. Witała znajome, co cienistsze, zakątki, pełne wspomnień zeszłorocznego lata i niebywale pięknej jesieni - - Czuła w sobie podniecające dreszcze