transformacji 'jaźni jednostkowej', a stałyby się katalizatorami <br>przekroczenia epistemologicznego dualizmu. <br>Rozważania na temat praktyki zen prowadzą do wniosku, że z punktu <br>widzenia 'logiki paradoksu' możliwa jest praktyka mająca na celu zmianę <br>perspektywy postrzegania rzeczywistości, a nie jakościową zmianę 'jaźni <br>&lt;page nr=137&gt;<br>jednostkowej'. Taka praktyka może występować w formie spontanicznej <br>('dziwne słowa i niepojęte czyny') lub ustalonej (medytacja w pozycji <br>siedzącej, 'wpatrywanie się w koan'), jednak mechanizm katalizacji 'oświecenia' <br>pozostaje zawsze taki sam. Musimy przy tym pamiętać, że ustalona praktyka <br>nie może nigdy oznaczać 'stawania się buddą'. Siedząc w pozycji lotosu lub <br>koncentrując się nad koanem, adept zen musi zrozumieć, że jest 'buddą' nie