krakowskim nastąpiło rozstanie, każda z nas poszła w swoją stronę, umawiając się na rychłe spotkanie. Moja droga wiodła na ulicę Sławkowską do Polskiej Akademii Umiejętności, gdzie spodziewałam się zastać ojca - było około południa, a więc godziny urzędowe. Moje pojawienie się w sekretariacie wywołało sensację. Wszyscy tam obecni wiedzieli, że ojciec niepokoi się o mój los. Nie wiedzieli natomiast nic co się dzieje na Podhalu; telefony i poczta jeszcze nie działały.<br>Pamiętam dobrze moment, kiedy nadszedł ojciec - załatwiał coś w mieście. Wypchnięto mnie szybko do innego pokoju, skąd przez lekko uchylone drzwi mogłam słyszeć każde słowo. Prof. Mikucki zaczął wypytywać ojca, czy nie