nieistotnym przestrachem<br>Nie bój się!<br> KUZYN<br>Ależ chodź, Anastazjo. Moja ukochana Ani. Nie boję się niczego. Czemuż miałbym się bać ciebie właśnie? Jesteś moja - umarła czy żywa. Nikt cię tak nie kochał.<br> WIDMO<br><br>Właśnie o tym chcę z tobą mówić. Czytałeś dziennik mimo mego zakazu. Przebaczam ci. To wszystko jest nieprawda. Nie to, co tam jest napisane czarno na białym, jak to mówią. Teraz dopiero widzę, jak się kłamie, pisząc dziennik. Ja ciebie nie rozumiem i powiem ci prawdę: ja cię nie uznaję jako artysty. Nie ciebie właściwie, tylko w ogóle nie uznaję artystów. Może ich nie rozumiem, jak trzeba, ale