lecz ku wierzchołkowi góry w coraz bardziej rozrzedzonym powietrzu.<br>- Adam... - pod ścianami pracowni czai się mrok, na granicy światła nisko opuszczonej lampy na bloku, rozsiadły cienie, jasność spływa na pochyloną głowę mężczyzny. Bogna zamiera z dłonią na klamce z niepokoju wzruszenia, szczęścia.<br>- Jestem bardzo zajęty - znad papierów podnosi się zamknięta, nieprzenikniona twarz z grymasem zniecierpliwienia. Wyniosły naukowiec pracuje. Nie życzy sobie aby przeszkadzano.<br>Bogna ucieka.<br>Siedź w kącie - znajdą cię - błąka się w myśli porzekadło z rodzinnych stron, jeszcze za jej wczesnej młodości powtarzane dziewczynom jak kanon, podczas gdy mechanicznie liczy stopnie pod nogami. Jest ich czterdzieści osiem. Czterdzieści osiem szczebli