Rousseau, nie odkryte, nie ocenione, niczyje <page nr=18>.<br>Kiedy pociąg, wjeżdżający wieczorem do miasta, mija uszeregowane po obu stronach toru domy z oświetlonymi nieregularnie, tu i tam, na różnych wysokościach kwadratami okien, okno jest wówczas gablotką cudzego, niezrozumiałego, ach, jakże obcego życia i oko moje, samotnego podróżnego, jak ćma trzepoce bezradnie u nieprzeniknionej tafli szkła, niezdolne dostać się do wnętrza.<br>Gdy po całodziennych bezowocnych poszukiwaniach pracy Pierre powracał jakąś pustą, nieznajomą uliczką, był już wieczór i wklęsłe kwadraty okien zaczynały fosforyzować wewnętrznym, utajonym światłem. Ulica pachniała fryturą, ciepłem nie wietrzonych mieszkań, świętą, sakramentalną godziną obiadu. Chciwy, oswojony głód jak wytresowany pies legł u