piersi ukryte pod białą bawełnianą koszulą, których zdobycie będzie spędzało mi sen z powiek przez nadchodzące noce. W jej oczach mieszkało niebo i bez względu na to, które jej wyobrażenie akurat dominowało, byłem pewien, że ona właśnie jest moją Beatrycze i już nigdy nie będzie innej. Po prostu - mówiłem sobie, nieświadom sztuczek, jakie w życiowej grze zastawi na mnie los - takich oczu, z taką miękkością i kochaniem nie może mieć nikt inny na świecie. <br>Zabierałem ją więc do Włoch po piętnastu latach małżeństwa, żeby zerwać z katolicyzmem? Coś takiego tliło się w mojej głowie i stąd ten dziwny uśmiech, z jakim