i złośliwe<br>Przegryza się przez słówka, klatki, stroszy grzywę<br>Znika, wyrasta tam, gdzie go nie siano<br>Ani się myśli zlitować nad nami<br><br>I zostajemy z twarzą zadumaną<br>Z ukrwawionymi po łokcie rękami<br>W historii księgę patrząc sfałszowaną.&lt;/&gt;<br><br> Skoro prawda - nie jakaś abstrakcyjna prawda metafizyczna absolutu, ale konkretna prawda historyczna! - jest nieuchwytna, to tak, jakby jej w ogóle nie było. Skoro - rozumuje bohater - na nic się zdały wszelkie podejmowane dotąd wysiłki odfałszowania "księgi historii" (czy istotnie na nic? i czy rzeczywiście wszystkie takie próby zakończyły się niepowodzeniem? no, ale to już temat do osobnej dyskusji), wobec tego nie ma sensu nadal tym