wyrazem tych poglądów były zachowania samobójcze członków założonej przez Donata z Kartaginy sekty donatystów, manifestowane aż do VIII wieku n.e. Ludzie ci profanowali pogańskie świątynie prowokując śmierć męczeńską bądź rzucali się setkami w urwiska, by - jak pisze św. Augustyn - "skały czerwieniały od ich krwi". Być może to właśnie fanatyczne nieumiarkowanie leżało u podłoża zdecydowanego potępienia samobójstwa: św. Augustyn stał się głównym autorytetem dla późniejszego w tej kwestii stanowiska Kościoła. Wywodzi się ono z dekalogu jako sofistyczna ekstrapolacja piątego przykazania: zabić siebie, to zabić człowieka, a zatem samobójstwo jest zabójstwem.<br><br>Zakładano, że człowiek odrzuca myśl o samobójstwie instynktownie (instynktem danym przez