z rodziny chce zdradzić wiarę, z jaką z Hiszpanii przybyli nasi dumni przodkowie, uchodząc w szesnastym wieku przed inkwizycją na dwór Zygmunta Augusta, aby tutaj pełnić rolę lekarzy, aptekarzy i nadwornych bankierów. I zapewne więcej w jej groźbach dumy niż wiary. "Calahorra!" - powtarza. "Wahl!" Jakby to mogło chronić nas przed niewytłumaczalną pogardą otoczenia.<br>Pogardą zmieszaną z szacunkiem. Dziadek Aleksander wywalczył <br>sobie dobre imię: w roku tysiąc dziewięćset piątym, kiedy zwarty tłum robotników nacierał na "pałac", pewien fabryczny złodziej wystąpił z przemową, że " pan Laksander to porządny człowiek, nie dał &lt;orig reg="mnie"&gt;mie&lt;/&gt; &lt;orig reg="żandarmom"&gt;ziandarmom&lt;/&gt;" i wycofali się ludzie. Ważniejsze to było od dziadkowych świadczeń