któremu mówiący informuje nas pośrednio, że przybywa z wielkiego świata, świata, dla którego ów egzotyczny język jest czymś tak dalece peryferyjnym, iż nauczenie się w nim paru słów może być tylko wielkopańskim kaprysem artysty. Ta podwójna intencja znaczeniowa realizuje się zatem w pełni tylko wtedy, kiedy artysta z kraju o niezaprzeczenie centralnej roli kulturalnej (bądź też posługujący się jednym z podstawowych języków zachodnioeuropejskich) występuje przed publicznością kraju o silnie rozwiniętym poczuciu niższości i niedocenienia: nigdy inaczej. Co w tym wszystkim najbardziej uderza, to fakt, że właśnie zespolenie postawy wyższości i postawy pokory jest mieszanką, która tego rodzaju publiczności smakuje najbardziej, zaspokajając