zaczną więdnąć. To już jest przejaw ich niemocy, desperacji, rozpaczy i bólu. Badaczowi czy opiekunowi, który do tego dopuści przez nieuwagę lub niechlujstwo, nigdy tego nie wybaczą, nie poddadzą się mu więcej z pełnym zaufaniem, będą uparte, toporne, niekomunikatywne, czasem wręcz złośliwe. Spostrzegliśmy też, że nasze rośliny doświadczalne rozpoznawały nas niezawodnie. Jeśli tylko w naszej obecności do pokoju pomiarów bioelektrycznych wchodziła podstarzała laborantka Janina, rośliny dosłownie stawały dęba. Wiedziałem dlaczego. Sam widziałem, jak w przystępie złości przypalała zapałką listki mimozy. Trzymała zapałkę najpierw niezapaloną z sadystycznym wyrazem twarzy, potem zapalała i powoli zbliżała do rośliny. Pewnie wyobrażała sobie, że przypala genitalia