idzie Perełka... On liczy na mnie... Nieładnie byłoby go zawieść... Niech się dzieje, co chce!"<br>Myśl o Perełce, który zbliżał się od strony baszty, dodała jej odwagi. Ruszyła przed siebie.<br>Strome schody opadały gwałtownie na dno czarnej czeluści. Schodząc, Jola doznała wrażenia, że za każdym stopniem otwiera się pod nią niezgłębiona otchłań. Schodziła wciąż niżej... niżej... Naraz znalazła się w podziemnej pieczarze. Światło latarki rozlało się, rozproszyło... Z głębi mroku wyłoniły się ocembrowane ściany... Jola odetchnęła... Zrobiła jeszcze kilka kroków. Wtem w oczy chlusnęła jej smuga jasnego światła... Oślepiła ją zupełnie jak cios zadany między oczy. Krzyknęła krótko, rozpaczliwie. Ktoś schwycił