ojcu... <br>No, tego już nie mogłem wytrzymać i musiałem jej przyłożyć na odlew. Nie lubię tego robić, ale kiedy się tak rozkręca, to policzek jest dla niej najlepszym środkiem uspokajającym. Przestała się drzeć. <br>- To mi dopiero awans... - Łkała i powtarzała w kółko: - Mieliśmy już nie wyjeżdżać... Czy to znaczy, że nigdy nie będziesz pracował w Paryżu, że zawsze cię będą trzymać w odstawce?<br>Poniosło mnie. Z wiekiem tracę cierpliwość... Wyrwałem jej garść kudłów i wreszcie się zamknęła. <br><br>Wiedziałem, że przez pierwsze miesiące będę w Warszawie sam, bo przecież nie zniósłbym jej histerii... dobrze, że François jest już dorosły, bo jeszcze te