komu mniej niż czterdzieści. Ale może to i dobrze? Toć jeszcze w 1921 r. prasa rzeszowska pisała o tangu jako o "tańcu ludzi zgniłych moralnie", zapewniając świat, iż "żadna uczciwa polska matka nie pozwoli tańczyć córce tych łamańców choroby św. Wita". W ogóle biedne były te matki córek na wydaniu: noc w noc (wtedy balowało się na okrągło, z wyjątkiem piątków) obowiązkowy dużur na sali balowej, z czujnym, trzeźwym (w przeciwieństwie do ojca, który zazwyczaj urzędował w bufecie) okiem, pilnującym, czy aby córce nie przyszło do głowy zatańczyć tanga albo czy ktoś "nie starł puchu jej panieństwa". Pisał tedy w jej imieniu bard