by przestały działać racjonalnie, choć robiłem wszystko, żeby działały nieracjonalnie, uwiedziony nagłym szczęściem, które jest obowiązkiem, zachłyśnięty taką sytuacją miłosną. Byłem bezwzględny wobec Ady i Marii, ich mężczyzn i, co okazało się wiele miesięcy później, wobec siebie, nie każdy może żyć w ten sposób, pomyślałem, Meyerowi to się udawało, był o wiele bardziej bezwzględny ode mnie, bezwzględny wobec porzucanych kobiet, mężczyzn, których kobiety dla niego zostawiały, nikogo nie przepraszał za swoją bezwzględność i traktował ją jak rozdział zamknięty lub otwarty wobec nowych doznań i wyzwań. Gdyby Meyer zaczął przepraszać, prosić o wybaczenie kobiety, które uwiódł, mężczyzn, których pozbawił jedynego - nie zawaham się