Pamiętam, po śmierci ojca, którego bardzo kochałem, nie mogłem sobie w żaden sposób uzmysłowić, że go straciłem na zawsze. Dopiero po wielu tygodniach zacząłem odczuwać jego utrwalającą się nieobecność, stopniowo narastało we mnie uczucie tęsknoty. Tak, to była nękająca tęsknota, chociaż gdy żył, nigdy za nim nie tęskniłem podczas rozstań o wiele dłuższych, niż te kilka pierwszych pośmiertnych tygodni. Upłynęło sporo miesięcy, zanim pojąłem istotę śmierci. To było dla mnie zaskakujące odkrycie. Sądzę, że podobne procesy psychiczne będzie przeżywał biedny Andrzej. On przecież tak kochał Irenę. Ale jestem przekonany, że teraz, w tym momencie, nie uświadamia sobie jeszcze nieodwracalności tego faktu. Stan