są oryginalnymi wyrobami miejscowych rzemieślników.<br>Typ drugi - to najbardziej charakterystyczne i zarazem najbardziej rozpowszechnione w Polsce szable węgiersko-polskie. One wywarły bezpośredni wpływ na wykształcenie się późniejszej chronologicznie szabli husarskiej, o czym szerzej w dalszych częściach książki. Szable tego typu mają rękojeści większe i masywniejsze, ich grubsze trzony drewniane są obciągane skórą, często owijane drucikiem, od strony zewnętrznej są prostopadłe, a od wewnętrznej półokrągłe, lekko wklęsłe. Zakończone są lekko pochylonymi w dół migdałowatymi, niezbyt grubymi głowicami. Szczególnie charakterystycznym elementem konstrukcyjnym odróżniającym te szable od pozostałych typów są ich jelce: przeważnie długie (tak jak i wąsy, które w części górnej dochodzą czasami