rzecz myślenia podług "tekstów" i "egalitaryzacja przedmiotu i metod literaturoznawstwa", na którą zwracali już uwagę Chwin i Rosiek.<br> Trzecim założeniem (również pozostającym w związku z dwoma poprzednimi) była prywatyzacja wypowiedzi krytycznej i w związku z tym samej komunikacji literackiej. Dariusz Nowacki powiada: <br>&lt;gap&gt;<br> Owa prywatyzacja jest oczywiście przeniesiona z przyjętego modelu obcowania z literaturą: <br>&lt;gap&gt;<br> Ba, prywatyzacja zagarnia nawet dyskurs znawców: <br>&lt;gap&gt;<br> Owa prywatyzacja dyskursów jest może najbardziej obiecującym symptomem dokonującej się zmiany oczekiwań i przyzwyczajeń. Tym, co najbardziej frapuje młodych autorow, jest ciemna, niejasna przygoda: nasza codzienna egzystencja, "ja" - raz swoje, raz cudze, "ja" bez siebie. To perspektywa, która w literaturze polskiej ciągle