droga; dzięki niej utrzymuję stan harmonii między ekspresją a działaniem rozumowym. To taki stan, w którym jasność myśli nie zabija przeczucia tajemnicy. Ponadto zawdzięczam mu to, że od prawie trzydziestu lat mam okazję - nie do przecenienia - permanentnego samozapładniania się, gdy chodzi o działania w sztuce, ponieważ z roku na rok obcuję z rotującą stale grupą młodych ludzi - studentów... To mi czasami ciąży, zabiera czas, zdrowie, psuje system nerwowy, ale to jest nieustająca prowokacja, którą wysoko sobie cenię, która równocześnie karmi i "zżera". Nie wiem, gdzie byłbym w sztuce, gdyby nie praca pedagoga. Pedagogika pomaga formułować myśli, gdyż stwarza taki imperatyw.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;Czy