tak interpretowana, by uzgodnić ją z logiką decyzji. Wystarczy przyjąć, że użyteczność błędu polegającego na tym, że człowieka niewinnego uznaje się za winnego, jest niezmiernie mała, zbliżająca się do .\ . Zasada maksymalizacji przeciętnej użyteczności zmuszałaby wówczas do uznania winy tylko wtedy, gdy jej prawdopodobieństwo zbliża się do 1.<br> Ten argument w obronie stosowania logiki decyzji na terenie prawa jest przekonywający o tyle tylko, o ile dotyczy samego problemu winy (ogólniej: ustalania stanu faktycznego), tj. w oderwaniu od decyzji co do skutków uznania oskarżonego winnym. Chodzi o to, że jeśli hipoteza winy jest przyjęta w ogóle, to jest przyjęta bez zastrzeżeń, chociaż jej